به گزارش خبرنگار شبکه اطّلاع‌رسانی «رهیاب»؛ در شرایطی که استان خوزستان با داشتن سه کارخانه فعال تولید روغن خوراکی، ظرفیت تأمین روزانه ۲۷۰ تن روغن را دارد، بازارهای این استان همچنان با کمبود این کالای اساسی مواجه‌اند. کشاورزان به‌رغم تحمل مشقت‌های فراوان برای تولید محصولات پایه مانند کلزا، نه‌ تنها به‌حق خود نمی‌رسند بلکه هزینه‌های اندک‌شان نیز با تأخیر و ناعدالتی پرداخت می‌شود. با این حال، همچنان در سکوت و بی‌توجهی مسئولان به کار خود ادامه می‌دهند.

در میان این نابسامانی‌ها، مسئولان مرتبط همچون جهاد کشاورزی و وزارت صمت، یا سکوت می‌کنند یا با الفاظ کلیشه‌ای به‌دنبال دور زدن مردم هستند. مشکلاتی که سال‌هاست گریبان مردم خوزستان را گرفته، نه تنها حل نشده بلکه هر چند سال یک‌بار با شدت بیشتری ظاهر می‌شود.

کمبود در بازار، ناامیدی در خانه‌ها

یکی از فروشندگان سوپرمارکت در منطقه کیان‌پارس اهواز، با گلایه از وضعیت موجود گفت: این روزها روغن در بازار بسیار کم شده است. هر بار هم که به ما سهمیه تعلق می‌گیرد، نصف سهمیه قبلی است؛ طوری که فقط برای دو روز مشتری‌ها جوابگو هست. جالبه که برای دریافت این روغن، باید اجباراً یک کالای تحمیلی مثل رب یا کنسرو هم بخریم تا اجازه تحویل روغن رو بدن. این انصاف نیست!

مردم استان نیز از این شرایط ناراضی‌اند. خانم سادات نیک‌نژاد، یکی از شهروندان اهوازی، در گفتگو با خبرنگار ما بیان کرد: برای خرید روغن باید از چند مغازه و فروشگاه بگردیم، آخرشم یا نیست یا باید با چیزای دیگه بگیریم. چرا باید مجبور شم رب یا محصول دیگه‌ای که نمی‌خوام رو بخرم؟ این توهین به مردمه.

تناقض آشکار؛ کارخانه در دزفول، روغن در بازار نیست

شاید عجیب باشد که در شهرستان دزفول یکی از بزرگ‌ترین کارخانه‌های تولید روغن استان قرار دارد و به‌طور روزانه حجم بالایی از تولید را روانه بازار می‌کند؛ اما در خوزستان، مردم باید برای تهیه یک بطری به چندین سوپرمارکت و فروشگاه مراجعه کنند. این تضاد، تنها نشانه‌ای از مدیریت ناهماهنگ، توزیع غیرعادلانه و نبود نظارت درست است.

استانی که دارای معادن، زمین حاصل‌خیز و کارخانجات متعدد است، امروز با کمبود ابتدایی‌ترین مایحتاج روزانه مردم روبه‌روست. متأسفانه، در حالی که دولتمردان می‌آیند و می‌روند، مدیران میانی نه برنامه‌ای دارند، نه دغدغه‌ای. بحران، تنها به موضوع روغن ختم نمی‌شود؛ این نشانه‌ای است از دومینویی که سال‌هاست در حال فروریختن است.

سکوت مسئولان در برابر زحمتکشان

در حالی که کشاورزان زحمتکش برای تولید کلزا و سایر محصولات پایه روغن تلاش شبانه‌روزی می‌کنند، نه حمایتی می‌بینند، نه قیمت عادلانه‌ای دریافت می‌کنند. این بی‌عدالتی زنجیروار بر تولید، توزیع و نهایتاً زندگی مردم اثر می‌گذارد.

به‌ نظر می‌رسد تا زمانی که خوزستان برای دولتمردان صرفاً محلی برای سخنرانی در زمان انتخابات باشد، نه درد مردم شنیده می‌شود، نه سیاستی برای حل مشکلات شکل می‌گیرد. مردم از وعده‌ها خسته‌اند؛ آنها به برنامه نیاز دارند، به پاسخگویی، به عدالت.

آیا وقت آن نرسیده که مسئولان بالاخره صدای خوزستان را بشنوند؟

انتهای خبر/